این پادکست بخشی از فصل روانشناسی خداناباوری در «دستنامه خداناباوری آکسفورد» نوشته میگل فاریاس است که با بررسی انگیزههای روانشناختی خداناباوران، نشان میدهد چگونه گرایشهای گنوسیِ مبتنی بر جستجوی دانش رهایی بخش، در شکل مدرن به علمگرایی و تأکید بر «استیلا بر خود» تبدیل شده است، به طوریکه خداناباوران با تکیه بر علم تجربی میکوشند بر محدودیتهای فردی و جهانی غلبه کنند، ویژگیهایی مانند فردگرایی، کنترل شخصی و خودجهتدهی در آنها پررنگتر است، و در مقایسه با دینداران، گشودگی بیشتر به تجربیات جدید، خوشباشی و تحریکخواهی جنسیِ بارزتری از خود نشان میدهند، درحالیکه شباهتهای قابلتوجهی نیز با پیروان عرفانهای عصر جدید در تأکید بر تحول فردی دارند، هرچند با تفاوت در مبانی معرفتشناختی، و نویسنده با اشاره به نیاز به پژوهشهای بین فرهنگی بیشتر، بر این نکته تأکید میکند که خداناباوری نیز همچون دین، کارکردهای روانشناختیِ معنابخشی دارد و بازتابی از نیازهای عمیق انسانی برای ساختاردهی به جهان است.
متن پادکست را از این لینک بخوانید.
