ویلیام جیمز (۱۹۱۰-۱۸۴۲) به عنوان پدر روانشناسی آمریکایی و از پیشگامان روانشناسی دین شناخته می‌شود. در کتاب تأثیرگذار «تنوع تجربیات دینی» (۱۹۰۲)، جیمز با رویکردی پدیدارشناختی به بررسی تجارب معنوی پرداخت و آنها را نه به عنوان پدیده‌ای واحد، بلکه به مثابه تجاربی متنوع و شخصی تحلیل کرد. دیدگاه او بر سه اصل استوار بود: ۱) تأکید بر تجربه مستقیم دینی به جای باورها و نهادهای مذهبی ۲) ارزیابی دین بر اساس نتایج عملی و سودمندی آن در زندگی افراد ۳) پذیرش تکثرگرایانه تجارب دینی.
جیمز در مقاله «اراده معطوف به باور» از حق افراد برای باورهای دینی دفاع کرد و استدلال نمود که در مواردی که شواهد قطعی وجود ندارد، انتخاب باور دینی به اندازه شک‌گرایی موجه است. رویکرد عمل‌گرایانه (پراگماتیستی) او به دین، تأکید داشت که ارزش یک باور به نتایج عملی و سودمندی آن در زندگی بستگی دارد. جیمز معتقد بود تجارب دینی می‌توانند منبعی برای تحول شخصیت و معنابخشی به زندگی باشند.
متن پادکست را از این لینک بخوانید.
