روانشناسی دین با بهره‌گیری از روش‌های علمی به مطالعه پدیده‌های دینی می‌پردازد. این حوزه از روش‌های کیفی، مانند مصاحبه و مطالعه موردی (مثل تحقیق دیوید هی درباره تجارب معنوی) تا روش‌های کمی و تجربی (مانند بررسی تأثیر انزوای اجتماعی بر افراط‌گرایی دینی) را شامل می‌شود. «علوم شناختی دین» با تحلیل سازوکارهای ذهنی مانند انسان‌انگاری (تمایل به نسبت دادن ویژگی‌های انسانی به خدا یا اشیاء)، به تبیین ریشه‌های باورهای دینی کمک می‌کند. همچنین، «تصویربرداری عصبی» (مانند fMRI) در تحقیقاتی مانند بررسی فعالیت مغزی راهبه‌ها در حین تجارب عرفانی به کار رفته است. از سوی دیگر، «روانشناسی بالینی دین» (با تأکید بر کارهای پارگامنت) به نقش دین در درمان می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه باورهای دینی می‌توانند هم منشأ تعارض و هم منبع بهبود باشند. این حوزه با تلفیق رویکردهای نوین، درک عمیق‌تری از پیوند روان و دین ارائه می‌دهد.
متن این پادکست را از این لینک بخوانید.
