تجارب عرفانی/رازآلود، که ویلیام جیمز آن‌ها را قلب تجربیات روحانی می‌داند، با ویژگی‌هایی مانند کمرنگ شدن احساس خود و احساس وحدت با جهان شناخته می‌شوند. این تجارب، که به‌صورت گذرا و غیرقابل‌بیان رخ می‌دهند، اغلب با بینشی عمیق همراهند و فرد در آن‌ها احساس می‌کند جریانی فراتر از اراده‌اش او را دربرگرفته است. مطالعات نشان می‌دهند این تجارب می‌توانند هم پیامدهای مثبت (مانند افزایش بهروزی یا ترک اعتیاد) و هم اثرات منفی (شباهت به اختلالات تجزیه‌ای) داشته باشند، و تفسیر آن‌ها شدیداً تحت‌تأثیر فرهنگ و باورهای فرد است. علوم اعصاب نیز کاهش فعالیت قشر پیشانی و نقش دستگاه لیمبیک را در این پدیده تأیید می‌کند، اما ابهامات بسیاری درباره چگونگی تعامل جنبه‌های مختلف آن باقی است.
متن این پادکست را از این لینک بخوانید.
