این اپیزود به بررسی رابطه بین دین و دلبستگی از منظر روانشناسی می‌پردازد و بر اساس نظریه دلبستگی، دو فرضیه کلیدی را مطرح می‌کند: فرضیه تناظر که بیان می‌دارد تصویر فرد از خدا مشابه تصویر او از والدین است و دلبستگی ایمن به انتقال الگوی دینداری والدین به فرزندان منجر می‌شود؛ و فرضیه جبران که معتقد است تجارب دینی می‌توانند کمبودهای عاطفی ناشی از دلبستگی ناایمن در کودکی را جبران کنند. این مقاله نشان می‌دهد که چگونه رابطه با خدا به عنوان یک «نگاره دلبستگی» می‌تواند هم بر سلامت روان تأثیر بگذارد و هم در شرایط استرس‌زا به عنوان منبع تاب‌آوری عمل کند. همچنین به چالش‌های روش‌شناختی موجود در این حوزه و نیاز به مطالعات طولی و عصب‌شناختی برای تکمیل یافته‌های فعلی اشاره دارد.
متن پادکست را از این لینک بخوانید.
