در این اپیزود از سلسله مباحث یونگ، به بررسی نظریه رشدی جامع او می‌پردازیم که سفر روان انسان را از کودکی تا پیری در قالب شش مرحله کلیدی ترسیم می‌کند. برخلاف فروید که رشد را در کودکی متمرکز می‌دانست، یونگ با نگاهی غایت‌مندانه و مادام‌العمر نشان می‌دهد چگونه هر مرحله بحران‌های روانی ویژه‌ای را می‌طلبد:
۱. دوره پیشاجنسی (تولد-۳ سالگی): شکل‌گیری یادگیری پیشازبانی و تمایز «خود-دیگری» بدون تضادهای روانی عمده.
۲. دوره پیشابلوغ (۵-۳ سالگی): ظهور نخستین نشانه‌های غریزه جنسی همزمان با بسط آگاهی از طریق نظام آموزشی.
۳. دوره بلوغ (۲۵-۱۰ سالگی): «تولد روانی» انسان با چالش‌های هویتی، تعارض پرسوناها و خطر یک‌جانبه‌گرایی.
۴. جوانی (۴۰-۲۰ سالگی): استقلال، تشکیل خانواده و غلبه اهداف دنیوی بر ناخودآگاه.
۵. میانسالی (۶۵-۴۰ سالگی): بحران معنا با کشف ناخودآگاه و ضرورت توازن خودآگاه/ناخودآگاه برای فردیت‌یابی.
۶. پیری (۶۵+ سالگی): فرصت طلایی برای فردیت‌یابی از طریق درون‌نگری و پذیرش مرگ به مثابه هدف نهایی.
همراه این سفر رشدی، یونگ چهار کارکرد روانی (تفکر/احساس، حس/شهود) و تیپ‌های شخصیتی درون‌گرا/برون‌گرا را معرفی می‌کند که با ترکیب آن‌ها به هشت تیپ اصلی می‌رسیم. نکته کلیدی اینجاست که فردیت‌یابی مستلزم عبور از یک‌جانبه‌گرایی و ادغام کارکردهای سرکوب‌شده (مانند «کارکرد فروتر») در نیمه دوم زندگی است. این چارچوب اگرچه سنگ‌بنای مدل‌های مدرن شخصیت شد، اما امروز بیشتر به عنوان پیشینه تاریخی روان‌شناسی تحلیلی مطالعه می‌شود تا نظریه‌ای تجربی.
متن پادکست را از این لینک بخوانید.
